Bugün içimden ağlıyorum. Yarın kahkahalar atıyor olucam.

Arkadaşlarımın arkadaşlıklarının dağıldığını görüyorum. Tıpkı bir yangını izler gibi... Birbirlerine o kadar değer veren insanlar arkalarını dönüp önce yavaşça yürümeye sonra da koşmaya başladılar. Bense hepsinin ilk adım attığı yerde oturuyorum. Bir sağıma bir soluma, hangisi nereye gidiyor diye bakıyorum. Sudaki buz parçası gibiyiz, parçalandıkça daha kolay eriyoruz.

İşin buruk yanı hiçbiri bana bakmıyor. Birbirlerinden uzaklaşmaya o kadar meraklılar ki; yerinde durmayı başaranları göremiyorlar.

Hepimiz yalnız kalıcaz. Birbirimizin yokluğuna mahkum olduk. Bugün içimden ağlıyorum, görmesinler diye. Yarın kahkahalar atıyor olucam, onlardan çok uzakta. Kötü.

BAYKUŞ

Sıyırmama az kaldı. Gerçi bu 'AZ'lık ölçü olarak bir ömür sürer heralde. Ölene kadar delirmem diye düşünüyorum. Anlatcağım çok şey var. Tek bir konudan değil de bu ara başıma gelen birçok olaydan bahsedesim var ama tabii bunu yapabilmem için yüzyıllarca yazmam gerekebilir. Son haber; ölü birine aşık olmuş olmam! Gerçi ölmeseydi de imkansız bir aşk olurdu ama ölmesi işleri pek kolaylaştırmadı. 2 gün önce O'nun yaşamıyo oluşuna ağladım ve bunu izlediğim orta halli duygusal bir filmi(ni)n ardından yaptım. Ayrıca şuanda dinlediğim şarkıyı yazarken dinlemek için özel olarak seçmiştim ve O'ndan bahsetmek gibi bir niyetim yoktu. Tamamen tesadüf, konuya cuk oturdu.Writing to reach you(TRAVIS)dinliyorum. Herneyse... Ölü adama aşığım, mükemmel! -CANDY'i izleyin!-

Uzun süredir evimdeyim. Çok keyifsiz, yorucu, gözyaşıyla dolu, buruk bir ev gezisi oldu. Ananem öldü.

O'nun öldüğünü öğrendiğimde yazlıktaydım. O öldü, ben balıklarla yüzdüm. Çok güzeldi. Sonra geldim O'na baktım, uyuduğunu gördüm, dua ettim, eve döndüm.

Kocaman bir aileyi birbirne yapıştıran kadın artık yok ve ben korkuyorum. Değişimden korkuyorum. Hiç bu kadar korkmamıştım. Hatta çok severdim kendisini. Demek ki sevgi bazı koşullar altında değişebiliyormuş, ne acı. Özür dilerim.

İnsan hayatı belirsiz ve ölüm her yeni olayın başlangıcı.